LOSTfan

Megan Davis

[Leżała na piasku palcami bawiąc się we włosach, nadal bolała ją głowa. Choć od wybuchu minęło już kilka dni nie potrafiła sobie nic przypomnieć. Pustka... pustka i okropny ból głowy]

<do siebie>Ałł ++

[przeszył ją piekący ból, gdy dotknęła gojącej się już rany z tyłu głowy. Domyślała się, że to ona jest przyczyną jej braku pamięci. Jej wspomnienia sięgają zaledwie tygodnia, momentu jak przebudziła się po strzelaninie, a i tak było to dla niej owiane mgłą. Z rozmów, które pod słyszała wiedziała mniej więcej co się dzieję. Potrafiła słuchać. Tego była pewna, wyczuwała również, że niektórym nie można było zaufać... dlatego była sama. Z resztą i tak nikt się nawet nią nie zainteresowała, w końcu było tyle ciał, tyle rannych... A ci Inni... przerażało ją to wszystko dlatego wolała być sama. Jednak nie potrafiła sama wszystkiego poskładać. Potrzebowała kogoś komu mogłaby ufać, zwierzyć się, że od wybuchu nic nie pamięta, nie pamięta skąd jest, gdzie się urodziła... Jedynie przez przypadek dowiedziała sie, że ma na imię Magan.. Megan Davis, przynajmniej taki napis widniał na kopercie, którą miała przy sobie gdy się obudziła...Czuła, że ta koperta była dla niej ważna. Ale gdzie jest list?? Czy w ogóle tam był? Zadręczały ją te pytania]

<do siebie> Magan, Magan, Magan, nic mi to nie mówi do cholery jasnej !++

[powiedziała próbując sobie przypomnieć cokolwiek. Rozejrzała się czy grupa głosujących ludzi przypadkiem jej nie usłyszała]

Rachel Fox

[Spojrzała w bok i zobaczyła jakąś dziewczynę leżącą na piasku, przyglądała jej się przez chwilę, po czym dotarło do niej, że to Megan Davis, której nie widziała chyba całe wieki.]

<Megan> Megan? [zapytała by zwrócić na siebie uwagę dziewczyny.]

Megan Davis

[Zakłopotana nie wiedziała co powiedzieć, nie wiedziała jak nawet jak ma na imię ta kobieta]
<Rachel>Witam, słyszałam jak rozmawiacie o przeprowadzce. Uważasz, że tu nie jest bezpiecznie? +-

[Próbowała odwrócić uwagę od niej samej]

Rachel Fox

[Megan jakoś dziwnie się zachowywała. Wydawała się jakaś przestraszona i zagubiona. Rachel uśmiechnęła się do niej przyjaźnie i wzruszyła ramionami.

<Megan> To na razie taki luźny pomysł, bo i tak prawie nikt nie chce się przenosić. Już raz zaatakowali nasz obóz i po prostu chcemy się jakoś przygotować, zabezpieczyć jeśli przyjdzie im do głowy znowu jakiś atak. Chociaż z drugiej strony, pewnie tu jest tak samo niebezpiecznie jak przy bunkrze i na każdym innym skrawku tej wyspy...+-

[Wzruszyła ponownie ramionami.]

Megan Davis

[Cholera! Nie mogę tak wiecznie udawać, ze wszystko jest w porządku, przecież gorzej być nie może. Trwało to już długo, a sama wszystkiego się nie domyśli...I jeszcze ten ból głowy...Rozejrzała sie by sprawdzić czy nikt ich nie słyszy]
<Rachel> Rozumiem... Ale jest pewna rzecz, do której się nie przyznałam. ++
[Zakłopotana zaczęła się jąkać]
<Rachel> Od strzelaniny ... ja nie wiem... ja nic.. tzn...++
[Wzięła głęboki oddech]
<Rachel> Nic do cholery jasnej nie pamiętam! Nawet Twojego imienia +-
[Powiedziała to chyba trochę za głośno i speszyła się]

Rachel Fox

[Rachel zszokowana patrzyła na Megan, z początku nie wiedziała co powiedzieć, jak zareagować. Przeczesała dłonią włosy i myślała przez parę sekund. W końcu spojrzała na dziewczynę, przysunęła się do niej i lekko ją objęła by się uspokoiła, bo Megan wyglądała na bardzo poruszoną.]

<Megan> Jestem Rachel [powiedziała spokojnie] Możesz... możesz mi powiedzieć co dokładnie spowodowało, że straciłaś pamięć? [na chwilę zamilkła] albo chociaż... co pamiętasz?

[Zastanawiała się czy Megan wie o katastrofie, o wyspie, Innych i, przede wszystkim, jak sama się nazywa. Czy wie cokolwiek.]

Megan Davis

[Megan nie wiedziała co zrobić poczuła się bardzo dziwnie, ale też uspokoiła się]
<Rachel> No pamiętam tylko jak się obudziłam , było ogromne zamieszanie... Słyszałam o Innych ale nie do końca wiem co się stało... Nie wiem też kim jestem. Wiem, tzn nazywam się Megan Davis, ale wiem to z kopert+-

[Wyciągnęła kopertę aby pokazać ją Rachel]

<Rachel> Tylko listu brak, czuje, że gdybym znalazła ten list może bym sobie coś przypomniała... +-

[Po policzkach pociekły łzy, ale nie z powodu smutku lecz coraz bardziej pogłębiającego się bólu głowy]

Rachel Fox

[Wzięła do ręki kopertę i obejrzała ją dokładnie. Rzeczywiście, środku nie było żadnego listu, ale Rachel wcale nie miała pewności czy da się go odzyskać. Właściwie,było to bardzo mało prawdopodobne.
Oddała Megan kopertę. I pokręciła głową. Nie znała dobrze kobiety, bardzo rzadko z nią rozmawiała. Nie była więc w stanie nic jej powiedzieć.
Westchnęła]

<Megan> Naprawdę nie wiem jak ci pomóc... Mogłybyśmy razem poszukać tego listu, ale to jak szukanie igły w stogu siana.

Nadia Clark

[Obserwowała kreślone przez Lensa kształty i przez chwilę nic nie mówiła.]

<Lens> W bunkrze...

[Zawahała się, zastanawiając czy powiedzieć o całym zamieszaniu z Nickiem, Anią i Nancy. Już raz się wygadała i nikomu nie wyszło to na dobre, więc teraz postanowiła nic o tym nie wspominać.]

<Lens> Nic ciekawego, przyszła ekipa z drugiej strony wyspy, razem z tymi z ogona, i wróciliśmy na plażę, bo było za ciasno.

Megan Davis

<Rachel> Nie wiem czy to ma jakikolwiek sens... Bo mogło stać się z nim wszystko, mógł wpaść do wody, spłonąć, zaginąć jak była katastrofa... a może nie podobało mi się co tam pisze i sama go zniszczyłam. Rachel nie wiem co mam zrobić, jak mam się tu odnaleźć, jak można żyć bez przeszłości. Może powinnam zapomnieć o tym wszystkim i ułożyć sobie życie od nowa.. Ale tu? Tu jest niebezpiecznie ! Nie znam tu nikogo... Nie wiem komu można ufać... +-
[Mówiąc to nie użalała się nad sobą, myślała głośno, cieszyła się że z kimś dzieliła swoje myśli. Poczuła sie lepiej]

Rachel Fox

[Westchnęła.]

<Megan> Teraz znasz mnie i możesz mi ufać [spojrzała Megan w oczy by w ten sposób wzmocnić swoje słowa]

[Podkurczyła nogi i objęła ramionami kolana. Przez krótką chwilę wpatrywała się gdzieś w dal, nic nie mówiąc. W końcu wpadła jej do głowy pewna myśl.]

<Megan> Możemy porozmawiać z ludźmi z obozu. W końcu przed tym jak straciłaś pamięć, na pewno z kimś rozmawiałaś. [zrobiła krótką pauzę] Może to będzie chaotyczne i trochę dziwne, ale całkiem dobre na początek. Posłuchamy co ludzie z obozu o tobie powiedzą, co o tobie wiedzą, bo może coś im mówiłaś. Może trochę ci to pomoże i zaczniesz sobie coś przypominać.

[Rachel nie wiedziała dlaczego tak bardzo zależy jej żeby pomóc Megan. W końcu słabo ją znała, właściwie prawie wcale jej nie znała. Nie była też typem osoby, która zaprząta sobie głowę problemami innych. Prawdę mówiąc, jeszcze do niedawna, nic jej nie obchodziło poza czubkiem własnego nosa.
I nie wiedzieć dlaczego, tym razem bardzo jej zależało by pomóc. Bardzo.]

Megan Davis

[propozycja Rachel wydała jej się szalona. Ogarnęło ją lekkie zdenerwowanie a żołądek ją ścisnął]

<Rachel> nie wiem Rachel, ale wszyscy się dowiedzą o tym, będą mnie żałować a nie chce litości +-

[Była dumna i nie chciała się obnażać ze swoją słabością przed całą grupą, ale była wdzięczna Rachel za jej pomoc]

<Rachel> Dziękuje, ale się boję. Wiesz... słyszałam to i owo i wiem, że nie można wszystkim ufać. Nie chce żeby ktoś to wykorzystał. Jak byś chciała to zrobić? Podejść do każdego? +-

[Nie było w tym sarkazmu, tylko zmartwienie, bardzo przerażało ją to wszystko]

Rachel Fox

[Uśmiechnęła się lekko i szybko potrząsnęła głową.]

<Megan> Nie chodziło mi dokładnie o to żebyśmy podchodziły do ludzi i wypytywały co wiedzą, bo to rzeczywiście byłoby trochę dziwne. Ale, ale ja mogłabym pogadać z paroma osobami i tak jak gdyby nigdy nic popytać, nie wspominając oczywiście o tym, że straciłaś pamięć.
Jak chcesz z resztą, twoja decyzja.

[Powiedziała lekko, wzruszając ramionami i spojrzała w stronę oceanu.]

Megan Davis

<Rachel> No, tak oczywiście ! Ty ich dobrze znasz. Możesz pod jakimś pretekstem zapytać. Byłabym wdzięczna +-
[Uśmiechnęła się, jednak w tej samej chwili ból głowy nasilił się, a przed oczami stanęły czarne plamy. Podparła się o ramie Rachel]
<Rachel> Chyba za mało dziś zjadłam+-
[Powiedziała pół żartem, by dziewczyna niepotrzebnie nie niepokoiła się. W końcu rana się goi. Wszystko będzie w porządku, zwłaszcza teraz gdy miała kogoś z kim może porozmawiać. Może uda się odnaleźć jakiś ślad, coś co pozwoliłby jej znów pamiętać . Zaczęła się w niej tlić nadzieja. Ból przeszedł tak szybko jak się pojawił i wszystko wróciło do normy]

Rachel Fox

[Skinęła głową na słowa Megan i uśmiechnęła się.]

<Megan> To może chodźmy coś zjeść, widziałam w kuchni polowej mnóstwo zapasów. [zaproponowała]