LOSTfan

Matthew Sanze

[ Matt z Bastianem powoli ruszyli w dół doliny. Oboje szli spokojnie, zważając na każdy postawiony krok. Kiedy byli w połowie drogi w dół, uslyszał że coś spada w dół. Obrócił głowę, i zobaczył, że James idący z tyłu o mało nie runąłby w dół doliny, lecz w odpowiednim momencie złapał się drzewa. Julie pomogła mu wejść, więc Matt spokojnie ruszył w dalszą drogę na dół. ]

Bastian Bailey Bax

[Odetchnął z ulgą widząc, że na ratunek Jamesowi pobiegła Julie. Matt chwycił mocniej nosze i zaczął pierwszy schodzi w dół. Bastian od razu ruszył za nim. Ślizgał się na mokrych kamieniach i korzeniach wystających z ziemi. Nagle zahaczył o nieduży głaz tak, że podwinęła mu się noga. Upadł na kolano, jadąc na nim kilka metrów w dół. Na szczęście Matt zapanował nad sytuacją. Bastian zaklął pod nosem, podnosząc się na nogi.]

Matthew Sanze

<Bastian> Wszystko w porządku? Nic ci się nie stało? +- [ Uśmiechnął się do Bastiana, następnie przenosząc wzrok z Bax'a na Corey'a. ] Nie martw się. Nasz kolega chyba nic nie poczuł. +-

Bastian Bailey Bax

<Matt> Uhh, wszystko gra... Sorry, stary za te wstrząsy [spojrzał na leżącego Corey'a. Miał nadzieję, że nic mu się nie stało]. Dobra, Sanze. Schodzmy w dół. Tylko powoli [ostatnie zdanie powiedział bardziej do siebie, niż do Matta.]+-

Matthew Sanze

[ Ruszyli więc w dół. Szli wolniej, tak, by nikomu nic się nie stało. Po kilkudziesięciu minutach ciągłego marszu w dół niebezpiecznym zboczem, w końcu byli na dole. Zadowoleni zdjęli plecaki i wyciągnęli butelki z wodą. Niektórzy usiedli na kamieniach, inni, przeciągali się prostując kości. Matt z Bastianem położyli delikatnie Coreya na ziemi. Matt wziął przykład z pozostałych i napił się wody. ]

Bastian Bailey Bax

[Bastian wziął od kogoś butelkę z wodą, łapiąc potężnego łyka. Usiadł na kamieniu i przetarł wierzchem dłoni spocone czoło. W końcu oparł się o konar przewalonego drzewa i czekał na reakcje reszty.]

Matthew Sanze

[ Matt siedział spokojnie odpoczywając po męczącej trasie w dół. Był w trakcie łykania wody, gdy jakiś niepokojący szelest dobiegł do jego uszu. Zakręcił butelkę i powoli obrócił głowę w stronę gąszczy dżungli. Szelest nie ustawał. ]

Meredith Moss

[Meredith starała się szybko i sprawnie zejść zboczem, jednak sprawiło jej to niemałą trudność. Kiedy wreszcie zeszła na dół, wsparła się o drzewo. Wzięła kilka głębszych oddechów, a nagle do jej uszu dotarły dziwne szmery. Wstrzymała oddech i spróbowała dokładniej przysłuchać się szeptom.]

[Nie pierwszy raz jej się to zdarzało. Była niemal pewna, że to Inni. Zwróciła głowę w kierunku rozmawiających rozbitków.]

== Ciszej !!! Słyszeliście ten szmer ?! +- [zapytała szybko.]

Matthew Sanze

== Ja słyszałem. [ Cicho lecz pewnie odpowiedział Matt. ] To na pewno Oni.

[ Matt wstał spokojnie i udając, że o niczym nie wie zbliżył się do Corey'a. Przetarł jego twarz. ]

<Corey> No, kolego. Trzymaj się, czeka nas jeszcze trudna i długa droga.
[ Obrócił się w stronę Bastiana, i gestem kiwnięcia głową przywołał go do siebie. ]

Kimberly Anderson

[Kimberly z niepokojem patrzyła na wyraz twarzy Meredith. Nie pierwszy raz słyszała szelest... Co gorsza, nigdy nie wróżył nic dobrego. Kim starała się wsłuchać w dżunglę, lecz nic nie słyszała. Za to potrafiła dojrzeć niepokojący wzrok Mer.]

[Stanęła obok niej i wbiła wzrok w jej znieruchomiałą twarz. Nie było na niej strachu, tylko niepokój. Przeszywający niepokój. Taki jak wtedy gdy po raz pierwszy usłyszała te szmery, gdy po raz pierwszy zaatakowali ich Inni]

<Mer> Czy znów je słyszysz [mówiła lekko drżącym głosem] te szmery...

[Mer zwróciła się w jej stronę]

<Mer> Oni tu są ?+-

Meredith Moss

[Meredith milczała przez chwilę, nadal nasłuchując odgłosów dochodzących z dżungli. Rzeczywiście, były niepokojące.]

<Kimberly> Nie chcę nikogo straszyć ani wszczynać fałszywego alarmu, ale ... To nie wróży nic dobrego +- [pokręciła głową.]

[W jej tonie nie było ani odrobiny ironii czy sarkazmu, jaka zawsze towarzyszyła Meredith w rozmowach z Kimberly. Mer wiedziała, że jej chłód w tym momencie byłby zupełnie nie na miejscu i tylko mógłby przysporzyć wszystkim kłopotów.]

Kimberly Anderson

<Mer> Myślę,że natychmiast trzeba powiedzieć o tym reszcie. Nie raz przekonaliśmy co mogą oznaczać te szmery i szelesty. [spojrzała na kobietę i powiedziała poważnie]

<Mer>Musimy ruszać... I to natychmiast+-

Rachel Fox

[Rachel siedziała zamyślona na kamieniu powoli pijąc wodę, którą rzucił jej chwilę przedtem James. Starała się jak najlepiej odpocząć, bo wiedziała, że przed nimi jeszcze bardzo długa droga.
Z zamyślania wyrwały ją poddenerwowane głosy rozbitków z ogona samolotu. Mówili o jakichś szmerach. Rachel zaczęła wsłuchiwać się w ciche dźwięki. Były one tak ciche, że prawie niedosłyszalne. Z początku chciała zbagatelizować całą sprawę, myśląc, że to szum wiatru, ale wtedy szmery zaczęły stawać się coraz głośniejsze i głośniejsze. W końcu stało się pewnym, że były to szepty, szepty Innych. Rachel schowała butelkę do plecaka i podniosła się.]

<Kim> Masz rację, musimy ruszać [wtrąciła się po czym zwróciła się do reszty]

= Słyszycie te głosy?! To Oni! Biegniemy przed siebie i to jak najszybciej! Trzymajcie się razem! Szybko!

[Krzyknęła po czym przepuszczając przodem Julie oraz Matta i Bastiana z noszami, rzuciła się biegiem przed siebie]

Matthew Sanze

[ Matt na rozkaz Rachel szybko podniósł nosze z Corey'em i ruszył prosto przed siebie. Biegł ile sił w nogach, jak najszybciej potrafił. Nie zatrzymywał się ani na moment, choć ciało odmawiało mu posłuszeństwa. Wciąż w myślach powtarzał "Muszę dać radę, muszę biec dalej". I biegł. Nie mógł zawieść nikogo... ]

Bastian Bailey Bax

[Biegł. Biegł na tyle szybko, na ile pozwalały mu nogi. Potykał się o kamienie, cały czas mając przed sobą plecy Matt'a. Było mu wszystko jedno. Przestał zwracać uwagę na gałęzie, które kaleczyły jego odsłonięte ramiona. Po prostu biegł. Musiał.]