LOSTfan

Rachel Fox

[Rachel zaśmiała się.]

<Kim> A ty co robiłaś zanim wylądowałaś na wyspie?+-

Kimberly Anderson

<Rachel> Cóż, byłam wizażystką w Operze w Sydney. Nie wszystkim to zajęcie wydaje się ciekawe. Ale dużym plusem było to, że miałam dostęp do wszystkich najnowszych kosmetyków[zaśmiała się] +-

Chuny Parks

[Słuchała go niczym zahipnotyzowana. Jego głos i uczucie z jakim opowiadał o swojej żonie i córce oczarowały ją i sprawiły, że nie mogła oderwać od CJ-a oczu. Wzdychała za każdym razem gdy jej serce przepełniała zazdrość. Czemu jej małżeństwo nie mogło być takie wspaniałe? Gdy poprosił by opowiedziała coś o sobie, spuściła wzrok speszona i zawstydzona. Przysunęła się bliżej niego, żeby nikt poza nim nie słyszał jej opowieści. Nie potrafiła tego zrozumieć, ale CJ jako jedyny na tej wyspie w tak krótkim czasie zdołał wzbudzić w niej pełne zaufanie.]

[Uniosła przed jego twarz swoją dłoń, ze złotą obrączką na palcu.]
<CJ> Jak widzisz jesteśmy w całkiem podobnej sytuacji. Jestem mężatką niecałe cztery lata i niestety nie mam takiego komfortu by powiedzieć, że mojego męża poznałam w normalnych okolicznościach. Widzisz... [Nabrała głęboko powietrza.] Byłam stewardessą na pokładzie samolotu, którym Scott, mój mąż, leciał. Pewnie nic by między nami nie było, gdyby w trakcie lotu samolot nie został porwany. Scott był kiedyś agentem FBI, więc pomógł mi uratować samolot i pasażerów... [Wpatrzyła się w CJ-a, po czym wzruszyła ramionami.] Tak, wiem jak bardzo to brzmi idiotycznie. No ale cóż, takie wydarzenia zbliżają ludzi, a nas doprowadziły one do ołtarza. Niestety, nasze małżeństwo nie należało do zbyt udanych - owszem miało tysiące wspaniałych i przepięknych chwil, ale tyleż samo, jeśli nie więcej, było chwil przykrych... Wolałabym jednak o tym nie mówić jeśli nie masz nic przeciwko. W każdym razie jesteśmy nadal małżeństwem. [Uśmiechnęła się blado, choć sama nie była już tego taka pewna.]

[Spuściła wzrok nie wiedząc co jeszcze powiedzieć CJ-owi. W jej małżeństwie wydarzyło się wiele, ale tego nie chciała mówić nikomu. Posłała mężczyźnie smutny uśmiech.]

Julie-Ann Parsons

Matthew Sanze

Okej, to usiądę obok Ciebie.

[ Matt powoli zbliżył się do Julie i usiadł obok niej. ]

<Julie>Ambicja.. Chora ambicja.. ++ [ Rzucił, po czym energicznie wypuścił z płuc powietrze. Siedzieli chwilę w ciszy. ]

<Julie>Cieszę się, że w końcu znaleźliśmy wspólny język, a teraz pewnie chcesz zostać sama.. +- [ Powiedział, po czym wstał, dotknął ramienia Julie i mrugnął oczyma na pożegnanie. Skierował się przez dżunglę ku wejściu do jaskini. ]

Jessica Starsky

Meredith Moss

[Meredith siedziała w jaskini, opierając się o skałę. Słyszała rozmowy dochodzące z okolic ogniska. Znudziło się jej to, więc podniosła się z ziemi i podeszła do nieprzytomnego Coreya.]

[Postanowiła przy nim posiedzieć. Miała pewność, że się do niej nie odezwie i nie będzie się nad nią litował. Westchnęła cicho.]

CJ Holly

[CJ uważnie wysłuchał opowieści Chuny. Zmartwiło go to, że dziewczyna posmutniała. Nie był dobry w pocieszaniu ludzi, bo sam miał dosyć słodkie i lekkie życie.]

<Chuny> Nie martw się, jak wrócisz wszytsko będzie dobrze... Może nie powinienem tak mówić, ale warto w to wierzyć. Naprawdę. [lekko się uśmiechnął]

[nawet był gotowy przyjacielsko ją przytulić, ale uznał, że mogłaby źle to odebrać. W końcu znali się krótko. Zbyt krótko. Mimo to CJ uważał, że Chuny ma coś szczególnego w sobie. W każdym razie w ciągu tej krótkiej rozmowy obdarzył ją wielką sympatią]

Lillian Sevigny

[Lilly przeprosiła Christiana na chwilkę, po czym udała się do jaskini, aby zobaczyć, jak miewa się Corey. W końcu rozbitkowie dużo zaryzykowali, zmierzając tutaj.. a on ucierpiał.]

[Weszła powoli do jaskini, gdzie zobaczyła leżącego Coreya i siedzącą Meredith. Lilly wiedziała, że jej nieśmiałość w w niczym nie pomoże, więc postanowiła pewnie rozpocząć -miała nadzieję- rozmowę.]

[Uklękła obok Coreya, opierając się o ścianę jaskini.]

<do Meredith> Jaki jest jego stan? Przeżyje?

Meredith Moss

[Meredith usłyszała czyjeś ciche stąpanie i od razu rozpoznała w nim kroki Lilly. Nie unosiła jednak głowy. W krokach tej dziewczyny dostrzegła nieśmiałość, więc postanowiła nie traktować jej odgórnie.]

[Gdy usłyszała słowa Lilly, na jej ustach pojawił się ledwie zauważalny uśmiech. Dziewczyna przypominała swoim zachowaniem nastoletnią Meredith, jeszcze nie do końca zimną i obojętną na wszystkich ludzi.]

<Lilly> Jego stan jest stabilny. Teraz wszystko w porządku, ale ciężko będzie doprowadzić go żywego do tego ich obozu +- [położyła dłonie na kolanach.]

Lillian Sevigny

[Lilly zmarszczyła brwi.]

<do Meredith> Trzeba będzie mu zrobić nosze.. żeby go donieść na plażę. Z tego co słyszałam czeka nas długa droga, więc.. [westchnęła cicho.]

<do Meredith> Gdzie został postrzelony? +-

Meredith Moss

[Meredith dłonią przejechała w dół po ramieniu Coreya. Wyczuła jego opatrunek. Wyobrażała sobie też, jak wielka musiała być jego rana.]

<Lilly> Lewe ramię. Widzisz ten opatrunek? Wyobraź sobie teraz jak wielka musi być ta rana... Pewnie nieźle go odrzuciło. +- [westchnęła.]

<Lilly> A na czym go tu przynieśli, jeśli nie na noszach? +- [dodała po chwili.]

Lillian Sevigny

<do Meredith> Na noszach, owszem, ale lepiej je chyba teraz czy rano wzmocnić, aniżeli żeby w trakcie drogi szwankowały, prawda?

[Lilly spojrzała na opatrunek. Zrobiło jej się smutno na myśl o tym, że tam, po drugiej stronie wyspy, ktoś na niego czeka, po czym skarciła się w myślach. Miała nadzieję, że jej czarne myśli się nie spełnią.]

<do Meredith> Meredith.. studiowałaś medycynę, prawda? [zapytała cicho.]

Meredith Moss

[Meredith dosłyszała w cichym głosie Lillian odrobinę smutku. Westchnęła cicho i powoli.]

<Lilly> Tak, skończyłam medycynę. Inaczej bym przy nim nie siedziała, bez obaw +- [przerwała na chwilę.]

<Lilly> I trochę więcej wiary we wszystko +- [dodała po chwili, zastanawiając się, czemu to mówi.]

Lillian Sevigny

[Lilly uśmiechnęła się blado.]

<do Meredith> Nie, nie o to mi chodzi.. Chciałam zapytać jakiegoś lekarza, czy... czy.. [przygryzła wargę. Trudno jej było o tym mówić].. czy choroba Parkinsona jest uleczalna? [zapytała szybko, na jednym wydechu.] Może nie uleczalna, ale... jak długo można z nią żyć?