LOSTfan

Julie-Ann Parsons

[Julie pracowała razem z Rachel w milczeniu, budując prowizoryczne nosze. Gdy Corey przestał oddychać, były już w połowie. Ręce Julie zatrzymały się, gdy ona zaczęła uważnie śledzić wydarzenia przy ognisku. Mimowolnie jej oddech się zatrzymał i całe ciało spięło się w oczekiwaniu.]

[Gdy ranny ponownie zaczął oddychać, odetchnęła głośno z ulgą. Nie obchodziło jej, że Rachel to usłyszy.]

<do Rachel> Zdaje się, że nie na marne robiłyśmy te nosze...+- [Uśmiechnęła się do młodej kobiety. Odkąd zobaczyła ją pierwszy raz, nie opuszczało jej wrażenie, że skądś ją zna. Teraz wracając do pracy, ukradkiem przyglądała się twarzy Rachel.]

Rachel Fox

[Rachel czuła na sobie wzrok Julie, znała to uczucie. Ludzie zeskali na nią tocząc wewnętrzną walkę z uczuciem, że skądś ją znają tylko, że nie byli pewni skąd. Zagłębiali się we wspomnienia, zastanawiając się czy jej kiedyś nie spotkali. Niektórzy pytali prosto z mostu czy się nie znają. Inni zadręczali się tak długo, aż w końcu dotarło do nich, że stojąca przed nimi kobieta to aktorka, którą widzieli kiedyś na ekranie kinowym. Rachel doskonale się przy tym bawiła.]

<Julie> Coś się stało? [zapytała jak gdyby nigdy nic] Przyglądasz mi się+- [dodała nie odrywając wzroku od noszy.]

Robert Douglas

[Robert szukał czegoś, czym mógłby zaszyć ranę. Wiedział, że niewiela znajdzie, ale wiedział też, że ranę trzeba zaszyć. Na plaży jednak nie znalazł niczego zdatnego.]

[Robert usiadł na chwilę pod jedną z palm, musiał chwilę odpocząć. Ta operacja bardzo go wykończyła. W dodatku cała ta wyprawa i nieprzespana noc dawały mu się we znaki. Przymknął na chwilę oczy.]

Julie-Ann Parsons

[Julie szybko odwróciła wzrok po słowach Rachel.]

<do Rachel> Nic się nie stało. Przepraszam, że się gapiłam. Zastanawiałam się tylko skąd mogę cię znać...+-

[Szybko przeplatała gałęzie by nosze były gotowe. Wstawał dzień a oni powinni wyruszyć jak najszybciej. Uniosła się na kolanach i wypatrzyła Roberta.]

<do Robert> Hej Robert! [Krzyknęła w jego stronę.] Będzie można go nieść? [Wskazała dłonią w stronę Coreya.]+-

Robert Douglas

[Robert otworzył oczy. Zobaczył Julie. Uśmiechnął się do niej. ]

<do Julie> Sądzę, że tak, będzie można go nieść. +-

[Robert najpierw spojrzał na nosze. Wyglądały na dosyć sloidne. ]

<do Julie> Same je zrobiłyście? Świetna robota. Ja i James zaraz go poniesiemy.

Chuny Parks

[Siedziała na uboczu nie wiedząc co zrobić. Coraz częściej myślała o momencie, kiedy wróci do dawnego obozu i do Nicka. Jeśli oboje przeżyją do tego czasu, będą musieli poważnie porozmawiać o tym co między nimi się wydarzyło. Zamierzała mu powiedzieć, że to był błąd, że nie panowała nad sobą, gdy zaczął ją całować i potem położył na łóżko. Powie mu, że nadal kocha swojego męża i chce do niego wrócić - chociaż była tego coraz mniej pewna, bo to za Nickiem teraz tęskniła najbardziej a nie za swoim mężem.]

[Zerknęła w kierunku Roberta siedzącego w oddali i przypomniała sobie o tym co zrobił nad ranem dla Coreya. Stan rannego nie sprzyjał ich sytuacji. Gdy usłyszała głos Julie-Ann, zaczęła się zastanawiać w jaki sposób zdołają pokonać taką drogę z rannym człowiekiem, bliskim śmierci. Wstała leniwie z piasku i podeszła do Jessici siedzącej przy Coreyu.]

<do Jessici> Cześć.. Jak on się czuje?+- [Zapytała przyglądając sę twarzy Coreya]

Julie-Ann Parsons

[Julie wstała gdy nosze były gotowe. Sprawdziła je jeszcze na wszelki wypadek i uśmiechnęła się do Roberta.]

<do Roberta> Dzięki. [Otrzepała piasek ze swoich spodni.] Fantastycznie. Powinniśmy wyruszyć jak najszybciej się da. Za dnia wędrówki po dżungli są zdecydowanie bezpieczniejsze na tych terenach.+-

Robert Douglas

[Robert miał nadzieję, na odorbinkę odpoczynku. Jednak sytuacja wymagała sprawnego działania. ]

<do Julie> Masz rację. Powinniśmy już ruszać. ++

[Robert jeszcze chwilę się rozejrzał po plaży.
*Więc to tutaj wylądowała moja córka*

Ziewnął ociężale, po czym wstał i otrzepał się z piasku. Podszedł do Corey'a, przy którym była już także Chuny. ]

Jessica Starsky

[ Jessicę wyrwał z zamyślenia głos Chuny. ]

<Chuny>Cześć. Chyba nie jest z nim aż tak źle jak wcześniej. Ta operacja bardzo go wyczerpała. Miejmy nadzieję, że przeżyje tę wędrówkę po dżungli. +-

Chuny Parks

[Chuny wsłuchiwała się uważnie w słowa Jessici, kiwają przy tym głową. Przeniosła spojrzenie na Coreya.]

<Do Jessici> Oby... Powinniśmy już chyba wyruszyć. To nie jest bezpieczne miejsce, jeśli ufać opinii Julie-Ann...+-

[Chciała dodać coś jeszcze, ale Robert podszedł do nich w tym momencie. Popatrzyła na niego.]

<do Roberta> Ruszamy?+-

Robert Douglas

<do Chuny> Tak, ruszamy. Tylko najpierw trzeba ułożyć Corey'a na noszach. Pomożecie?

[Razem wspólnymi siłami, ostrożnie położyli Corey'a na noszach. Teraz nie pozostało nic innego jak tylko ponieść go. ]

Chuny Parks

[Chuny pomogła razem z Jessicą przenieść ostrożnie Coreya na nosze. Wyprostowała się potem wzdychając ciężko i rozglądając się po pozostałych rozbitkach. Wzrok zatrzymała na Julie-Ann.]

<do Julie-Ann> Prowadź więc!+-

Julie-Ann Parsons

[Skinęła tylko głową po czym odwróciła się w stronę dżungli i bez słowa zaczęła iść. Obejrzała się kilka razy za siebie, sprawdzając czy reszta podąża za nią. Potem już tylko bacznie obserwowała teren przed sobą.]

== Dojdziemy zaraz do tego stromego zbocza, do którego dotarliśmy wczoraj. Uważajcie jak będziecie go po nim znosić.+-

[Skręciła nagle za jednym z szerokich drzew i doszła do zbocza gęsto porośniętego wysoką trawą. W dole za zboczem znajdowała się już gęstwina drzew i krzaków, tworzących dżunglę.]

== Uważajcie pod nogi...+-

[Wszystkie komendy wydawała przyciszonym głosem, tak by poza towarzyszami nie usłyszał jej nikt więcej.]

Jessica Starsky

[ Jessica szła za Julie-Ann. Miała nadzieję, że kobieta wie gdzie ich prowadzi. Nie chciała zgubić się w dżungli ze świdomością, że Inni mogą ich bez problemu namierzyć i zaatakować. Podeszła do Julie.]

<Julie-Ann> Jesteś pewna, że pamiętasz dobrze drogę do pozostałych rozbitków? Nie mam zamiaru zgubić się tutaj. +-

[ Jessica mówiła przyciszonym głosem. Nie chciała, aby głośne mówienie zdradzało ich obecność.]

Julie-Ann Parsons

[Uśmiechnęła się błogo w kierunku kobiety obok niej.]

<do Jessici> Jestem pewna. Tej drogi nie da się tak łatwo zapomnieć. Nie była niczym przyjemnym i łatwym. Trzymaj się szlaku jaki wyznaczam to się nie zgubisz.+-

[Pochyliła się by zachować równowagę schodząc po stromym zboczu.]